ഗര്‍ഗ്ഗഭാഗവതസുധ – മായാബദ്ധനായ ദുര്‍വ്വാസാവ്

ചെങ്കല്‍ സുധാകരന്‍
13. മായാബദ്ധനായ ദുര്‍വ്വാസാവ്

ഒരിക്കല്‍, തപോനിധിയായ ദുര്‍വ്വാസാവ് മഹര്‍ഷി വ്രജത്തില്‍ ചെന്നു. ശ്രീകൃഷ്ണദര്‍ശനമായിരുന്നു ഉദ്ദേശ്യം. ലതാകുഞ്ജനിബിഡമായ യമുനാതടത്തില്‍ ആ ഋഷിപ്രൗഢന്‍ ശ്രീകൃഷ്ണഭഗവാനെക്കണ്ടു. അപ്പോള്‍, ലീലാലോലനായ നന്ദകിശോരന്‍ സമവയസ്‌കരോടൊപ്പം വിനോദകേളികളില്‍ മുഴുകിയിരിക്കുകയായിരുന്നു. കുട്ടികളോടൊത്ത്, ചേറാണ്ടും പൊടിയണിഞ്ഞും മുടിയഴിഞ്ഞും വസ്ത്രമിഴിഞ്ഞും ഓടിക്കളിക്കുന്ന നന്ദജനെക്കണ്ട് മുനി വിസ്മിതനായി.

‘സ ഈശ്വരോ യം ഭഗവാന്‍
കഥം ബാലൈര്‍ ലുഠന്‍ഭുവി
അയം തു നന്ദ പുത്രോസ്തി
ന ശ്രീകൃഷ്ണഃ പരാല്‍പ്പരഃ’

(ഇക്കാണുന്ന ശ്രീകൃഷ്ണന്‍ ഈശ്വരനോ? എങ്കില്‍, കുട്ടികളുമായിങ്ങനെ കേളിയാടുമോ? ഇല്ല, ഈ കുട്ടി നന്ദഗോപന്റെ പുത്രന്‍മാത്രം!  ഒരിക്കലും പരാത്പരനായ ഭഗവാനല്ല.)

ദുര്‍വ്വാസാവ് ഇപ്രകാരം മോഹിതനായി ചിന്തിച്ചിരിക്കവേ, അദ്ദേഹത്തെ ശ്രീകൃഷ്ണന്‍ കണ്ടു. ഉടന്‍തന്നെ ഭഗവാന്‍ ഓടിച്ചെന്ന് മാമുനിയുടെ അങ്കതലത്തില്‍ കയറിയിരുന്നു. പിന്നീട്, മടിയില്‍ നിന്നിറങ്ങി ദൂരെചെന്ന് തിരിഞ്ഞ്, ബാലസിംഹമെന്നപോലെ ഒന്നു ചിരിച്ചു.

‘ഹസ്ത സ്തനസ്യ ച മുഖേ
പ്രവിഷ്ട ശ്വസനൈര്‍മ്മുനിര്‍-
ദ്ദദര്‍ശാന്യം മഹാരണ്യം
മഹാലോകം സാരണ്യം ജനവര്‍ജ്ജിതം’

(ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ഭഗവാന്റെ ശ്വാസവേഗത്താല്‍ മുനി, ഭഗവാന്റെ മൂക്കിനുള്ളിലേക്കു കയറിപ്പോയി. അവിടെ നിബിഡവനമായ മറ്റൊരുലോകം കണ്ട് ആശ്ചര്യഭരിതനായി.) മഹര്‍ഷി അവിടെ പരിഭ്രമിച്ചു നടന്നു. അപ്പോള്‍ ഒരു പെരുമ്പാമ്പ് അദ്ദേഹത്തെ വിഴുങ്ങി.

‘ബ്രഹ്മാണ്ഡം തത്ര ദദൃശേ
സാലോകം സബിലം പരം
ഭ്രമന്‍ ദ്വീപേഷു സമുനിഃ
സ്ഥിതോഭൂത് പര്‍വ്വതേ സിതേ’

(അതിനുള്ളില്‍ പല ബ്രഹ്മാണ്ഡങ്ങള്‍! പല ലോകങ്ങള്‍! ഗുഹ കള്‍! ദ്വീപുകള്‍! മുനി നടന്നുനടന്നു ഒരു പര്‍വ്വതത്തിലെത്തി.) ആ പര്‍വത സാനുവില്‍ ദുര്‍വ്വാസാവ് തപസ്സുചെയ്തു. അനേകവര്‍ഷം! അപ്പോള്‍, ഭയങ്കരമായ ഒരു പ്രളയമുണ്ടായി. ഭൂമി സമുദ്രത്തില്‍ മുങ്ങിപ്പോയി. ഒപ്പം മഹര്‍ഷീഷശ്വരനും പര്‍വതവും വെള്ളത്തിലായി. ആ സമുദ്രജലപ്രവാഹത്തിലൂടൊഴുകി മുനി വലഞ്ഞു. എവിടെയും ജലം! എങ്ങും ഒരന്തവും കണ്ടില്ല. അങ്ങനെ ആയിരം യുഗങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞു. മുനി കണ്ടു. ആ മഹാണ്ഡത്തില്‍ കാണായ ഒരു പര്‍വതത്തില്‍ ചെന്ന് ശ്രീഹരിയെ സ്മരിച്ചുകൊണ്ട് ചുറ്റും നോക്കി. എങ്ങും ജലമയമായിക്കണ്ട് അദ്ഭുതാധീനനായി. നിറഞ്ഞുകണ്ട ജലരാശിയില്‍ അനേകമനേകം ബ്രഹ്മാണ്ഡങ്ങള്‍ കാണുമാറായി. അതിനുമപ്പുറം വിരജാ നദിയൊഴുകുന്നതായും കണ്ടു. ജലത്തിലൂടെ സഞ്ചരിച്ച മുനി വിരജാ നദി കടന്ന് മറുകരപറ്റി. അവിടെ നിന്നു നോക്കിയപ്പോള്‍ വൃന്ദാവനം കണ്ടു. ഗോവര്‍ധനാചലവും യമുനാപുളിനവും കണ്ടു. യമുനാതടസ്ഥമായ ഒരു വള്ളിക്കുടിലില്‍ മഹര്‍ഷി പ്രവേശിച്ചു. അദ്ഭുതം! അവിടെ സര്‍വബ്രഹ്മാണ്ഡപതിയായ ശ്രീകൃഷ്ണഭഗവാന്‍! ഗോലോകപതിയും പരിപൂര്‍ണ്ണതമനുമായ ശ്രീരാധാപതിയെ മുന്നില്‍ക്കണ്ട് ദുര്‍വ്വാസാവു മഹര്‍ഷി ആനന്ദപുളകിതനായി.

മുനീശ്വരനെക്കണ്ട് ഭഗവാന്‍ ഹരി ഒന്നു ചിരിച്ചു. അപ്പോള്‍ത്തന്നെ ദുര്‍വ്വാസാവ് ശ്രീകൃഷ്ണന്റെ മൂക്കിനുള്ളിലേക്കു കയറിപ്പോയി. പുറത്തുവന്നപ്പോള്‍ യമുനാതീരത്തു കുളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന നന്ദകുമാരനെക്കണ്ടു. കാളിന്ദീ തടത്തില്‍ ചങ്ങാതികളൊത്തു കളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന കൃഷ്ണനെ മുന്നില്‍ കണ്ടപ്പോള്‍ മഹര്‍ഷി വിസ്മയപരതന്ത്രനായി.

പരമാത്മാവായ കൃഷ്ണന്‍തന്നെയാണ് നന്ദനന്ദനെന്നു മനസ്സിലാക്കിയ ദുര്‍വ്വാസാവ്, അഞ്ജലീബദ്ധനായി നമസ്‌ക്കരിച്ച് സ്തുതിച്ചു. പലപാട് സ്തുതിച്ചശേഷം അഹം നശിച്ച ദുര്‍വാസാവ്, ഭഗവാന്റെ അനുജ്ഞയും അനുഗ്രഹവും വാങ്ങി, ബദര്യാശ്രമത്തിലേക്കുപോയി.

ഈശ്വരന്‍ മനുഷ്യനെ പല പല പരീക്ഷണങ്ങളില്‍ വിഷമിപ്പിച്ച് വിജയിയാകുമ്പോള്‍ ശ്രേഷ്ഠപദവി നല്കി അനുഗ്രഹിക്കും. പലതരം കഷ്ടപ്പെടുത്തലുകള്‍ വിധിപരീക്ഷകളാണ്. സ്വര്‍ണ്ണപ്പണിക്കാരന്‍ സ്വര്‍ണ്ണത്തെ ഉരുക്കുകയും വെള്ളത്തില്‍ മുക്കുകയും കല്ലില്‍വച്ച് അടിച്ച് രൂപം മാറ്റുകയും ചെയ്യുന്നു. പക്ഷേ, പണിതീരുമ്പോള്‍, അതിനുണ്ടാകുന്ന കാന്തിയൊന്നു വേറെ. അതുപോലെയാണ്, ഭഗവാന്‍, ഭക്തഹൃദയത്തേയും പരീക്ഷിക്കുന്നത്! ഓരോതരം അനുഭവവൈചിത്ര്യമേകി മനുഷ്യനെ വലയ്ക്കുന്നു. അപ്രതീക്ഷിതാപരാജയങ്ങളുണ്ടാക്കി പരിതപിപ്പിക്കുന്നു. പലതരം അനുഭവം മനുഷ്യനെ പാകമതിയായ തത്ത്വവേദിയാക്കുന്നു. ഇത്തരം വീക്ഷണത്തിനു വക നല്‍കുന്ന ഒരുല്‍ക്കൃഷ്ടകഥയാണ് ഗര്‍ഗ്ഗാചാര്യര്‍ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്.

ഉല്‍ക്കൃഷ്ടതപോധനനെങ്കിലും അസമീക്ഷ്യകാരിയായ ഒരു മുനിയാണ് ദുര്‍വ്വാസാവ്. ക്ഷിപ്രകോപം അദ്ദേഹത്തിന്റെ അപാകമനസ്സിന്റെ പ്രത്യക്ഷനിദര്‍ശനമാണ്. കാമക്രോധവിവര്‍ജ്ജിതരും ദ്വന്ദ്വഭാവനിര്‍മുക്തരുമാണ് സ്ഥിതപ്രജ്ഞരായ മുനീശ്വരന്മാര്‍. അവര്‍ അദൈ്വതീഭാവത്തിനതീതരാകയാല്‍, ‘കാര്‍കൊണ്ടു മിണ്ടാതൊരു കൊണ്ടല്‍പോലെ’, അവരുടെ മനസ്സ് അസ്പന്ദമായിരിക്കും. കണ്ടമാത്രയില്‍ ഒന്നിനെപ്പറ്റി സംശയിക്കുക, അവരുടെ രീതിയല്ല. എന്നാല്‍, ആ രീതിയായിരുന്നില്ല ദുര്‍വ്വാസാവിന്. വ്രജവനവിഹാരിയായ ശ്രീകൃഷ്ണനെ കണ്ടപ്പോള്‍ ആ മുനിക്ക് ഭേദചിന്തയാണുണ്ടായത്. ഭേദഭാവം ആരുടെയും വസ്തു ദര്‍ശന സാമര്‍ഥ്യമില്ലാതാക്കും. മഹര്‍ഷിക്ക് ഗോലോകനാഥനെ ഗോപാലബാലനായേ കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞുള്ളൂ. വാസ്തവദൃഷ്ടി മൂടിക്കളയുന്ന അജ്ഞാനത്തിന് (മായയ്ക്ക് ) മാമുനി വശംവദനായിപ്പോയി. ‘മണ്ണിലും വിണ്ണിലും തൂണിലും തുരുമ്പിലുമിരിക്കുന്ന’ സത്യത്തെ കാണാന്‍, ഋഷിയായിരുന്നിട്ടും, അദ്ദേഹത്തിന് കഴിഞ്ഞില്ല. ഗോകുലബാലന്മാരുമായി കളിച്ചുരസിക്കുന്ന ശ്രീകൃഷ്ണനെ കേവലം നന്ദകുമാരനായി കാണാനേ കഴിഞ്ഞുള്ളൂ. ‘രജ്ജൂഖണ്ഡത്തിങ്കല്‍ പന്നഗബുദ്ധി’യുണ്ടാക്കാന്‍ മായയ്ക്കുള്ള കഴിവ് അപാരം തന്നെ!

സംശയാലുവായി നിന്ന മുനിയുടെ അങ്കതലത്തിലേക്കോടിവന്നിരുന്നശേഷം ഇറങ്ങിദൂരെപ്പോയി നിന്ന് ചിരിച്ച ശ്രീകൃഷ്ണന്റെ നാസാദ്വാരത്തിലേക്ക് ദുര്‍വ്വാസാവ്, ബലാല്‍, കയറിപ്പോയി! മുനി മാധവന്റെ മായാലീലകള്‍ക്ക് അധീനനനായി എന്നു സാരം! അങ്ങനെയാവുന്ന വ്യക്തിയുടെ മനസ്സ് വിചിത്രമായ കല്പനകളില്‍ മുഴുകും. അയഥാര്‍ത്ഥങ്ങളായ അനവധി കാഴ്ചകള്‍ കാണും! ‘യാ മാ സാ മായ!’ എന്നാണല്ലോ. വാസ്തവമല്ലാത്തവയെക്കാണുന്ന ആ മായയ്ക്ക് യതിവര്യര്‍പോലും വിധേയമാകുന്നത് കഷ്ടംതന്നെ. ഭഗവാന്റെ നാസാദ്വാരത്തില്‍ പ്രവേശിച്ച മുനി അനവധി വിചിത്രലോകങ്ങള്‍ കണ്ടു. എന്നുവച്ചാല്‍, മായിയുടെ മായാജാലത്തില്‍പ്പെട്ട് പലതും അനുഭവിച്ചു എന്നുസാരം. പല പല ബ്രഹ്മാണ്ഡങ്ങളും അവിടെ, പലതരം പര്‍വ്വതങ്ങളും ഗുഹകളും നികുഞ്ജങ്ങളും നദികളും മുനിവര്യന്‍ ദര്‍ശിച്ചു. മുന്‍പൊരുളറിയാതെ കുഴങ്ങിപ്പോയി. അദ്ദേഹം മായാബദ്ധനും ഐന്ദ്ര്യാനുസാരിയുമായ ഒരു സാധാരണപുരുഷനായി മാറിപ്പോയി.

അപ്പോള്‍, മഹര്‍ഷിയെ ഒരു പെരുമ്പാമ്പ് വിഴുങ്ങി. ഈ പെരുമ്പാമ്പ് കാലത്തിന്റെ പ്രതീകമാണ്. മായാബദ്ധനായി കുറച്ചുകാലം കാലം കഴിച്ചപ്പോള്‍ മുനിക്ക് പുനശ്ചിന്തുയണ്ടായി. മനഃപരിപാകത്തിന് ദീര്‍ഘകാലം ആവശ്യമാണെന്നുസാരം. ആ പാമ്പിന്റെ ഉള്ളിലിരുന്ന് ദുര്‍വ്വാസാവ് പല പല കാഴ്ചകള്‍ കണ്ടു. മായയില്‍ മുഴുകിയ വ്യക്തി കാലം കഴിയുമ്പോള്‍, ക്രമേണ തിരിച്ചറിവിലേക്കും വരും. കാലം പലതരം പരിണാമങ്ങള്‍ക്ക് കാരണമാകാറുണ്ടല്ലോ! തുടര്‍ന്ന്, ശരണാഗതിയിലൂടെ രക്ഷോപാധിതേടും. ആ രീതി ദുര്‍വ്വാസാവിനുണ്ടായ അനുഭവത്തിലും കാണാം. വിചിത്രലോകങ്ങള്‍ കണ്ട് വിസ്മിതനായ മുനി പിന്നീട് കണ്ടത്, ആ വിചിത്രകാഴ്ചകള്‍ക്കിടയില്‍, ഒരു പര്‍വ്വതത്തെയാണ്. ദുര്‍വ്വാസാവ് അതിന്റെ സാനുപ്രദേശത്തിരുന്ന് തപസ്സാരംഭിച്ചു. മായാബന്ധം വിട്ട് ഉണരുന്ന ബുദ്ധിയുടെ യത്‌നമാണ് തപസ്സ്. പുരാണകഥകളില്‍ പരാമൃഷ്ടങ്ങളാകുന്ന പര്‍വ്വതങ്ങള്‍ പലതും ബുദ്ധിയുടെ പ്രതീകങ്ങളായി നിരീക്ഷിക്കാവുന്നതാണ്. ഗോവര്‍ദ്ധനോദ്ധാരണാദി സന്ദര്‍ഭങ്ങളിലും ആവക ചിന്തകള്‍ക്കവസരമുണ്ട്. താന്‍ ചെന്നെത്തിയിരിക്കുന്നത് ഒരപകടത്തിലാണെന്നു തോന്നുമ്പോഴാണ് ഒരാള്‍, രക്ഷാമാര്‍ഗ്ഗം ചികയുന്നത്. ജന്തുക്കള്‍പോലും.

ദുര്‍വ്വാസാവിന്റെ തപസ്സു മുറുകി. ഭഗവാനില്‍ ശരണം പ്രാപിക്കുകയല്ലാതെ മാര്‍ഗ്ഗമില്ലെന്ന് തോന്നിത്തുടങ്ങി. ഉണ്ടായ ഭേദചിന്ത കുറയാന്‍ തുടങ്ങി. തപസ്സില്‍ നിന്നുണര്‍ന്നപ്പോള്‍ കണ്ടതോ, സര്‍വ്വത്ര ജലം! വ്യക്തിചിന്തം മായക്കാഴ്ചകള്‍ വിട്ട് ഭക്തിയില്‍ മുഴുകിയെന്നതാണ് ജലമയമെന്ന പ്രതീകം വിശദമാക്കുന്നത്. സാക്ഷാല്‍ പ്രളയം (പ്രലയം) തന്നെ. ആ പ്രളയത്തിന്റെ ഭൂമിയും പര്‍വ്വതവുമെല്ലാം മുങ്ങുന്നു. ഭക്തിയില്‍ മുങ്ങിയ ഭക്തന്‍ സര്‍വ്വവും ഒന്നായി കാണുന്നു. ‘ അന്യഥാശരണം നാസ്തി ത്വമേവശരണം മമ’ എന്നുറയ്ക്കുന്ന ഭക്തന് മറ്റൊന്നും കാണാന്‍ സാധിക്കുകയില്ല. താനും ഭഗവാനുമായുള്ള പ്രലയത്താല്‍ (പ്രകര്‍ഷേണലയം) അന്യഭാവങ്ങളെല്ലാമൊടുങ്ങുന്നു.

അനേകയുഗങ്ങള്‍ ആവിധം കഴിച്ചുകൂട്ടിയ ദുര്‍വ്വാസാവ് പിന്നെയും പല പല ബ്രഹ്മാണ്ഡങ്ങള്‍ കണ്ടു. അവിടെച്ചെന്ന മാമുനി യമുനാ വ്രജദൃശ്യങ്ങള്‍ കണ്ടു. യമുനാതടത്തിലെ വള്ളിക്കുടിലില്‍ രാധാപതിയായ ശ്രീകൃഷ്ണനേയും കണ്ടു. ഭക്തപരായണനായ ഭഗവാന്‍ ഭക്തനെ പരീക്ഷിച്ച് പ്രീതനായി, സ്വയം പരീക്ഷിച്ച്, അനുഗ്രഹിക്കുക പതിവാണ്. ഇക്കഥയിലും അതാണ് സംഭവിച്ചത്. മായാബന്ധനത്തില്‍നിന്ന് മോചിതനായി ഭഗവദ്ദര്‍ശനം നേടി ആനന്ദമനുഭവിക്കുകയാണ് ദുര്‍വ്വാസാവ്. അഥവാ ദുര്‍വാസാവിന്റെ വിശുദ്ധമായ ഭക്തിയില്‍ സമ്പ്രീതനായ ഭഗവാന്‍, ഭക്തനെ അനുഗ്രഹിച്ച് ദര്‍ശനം നല്‍കിയെന്നര്‍ത്ഥം!

ദുര്‍വ്വാസാവ്, യമുനാദതടത്തില്‍ വള്ളിക്കുടിലില്‍ ശ്രീകൃഷ്ണനെ കണ്ടു. ഈ വള്ളിക്കുടില്‍ മനസ്സുതന്നെയാണ്. യമുനയാകട്ടെ ഭക്തിപ്രതീകവും. ഭക്തിനദീതീരം ഭഗവാന്റെ വസതിയാണ്. യമുനാതടനികുഞ്ജത്തില്‍ ശ്രീകൃഷ്ണന്‍ വസിക്കുകയായിരുന്നല്ലോ? ഭക്തമാനസത്തില്‍ ഭഗവാന്‍ നിത്യവാസം ചെയ്യുന്നു എന്നാണിതിന്നര്‍ത്ഥം! അപ്പോള്‍, ഭക്തനുണ്ടാകുന്ന ആനന്ദം അനവദ്യമായ അനുഭൂതിയാണ്. ദുര്‍വ്വാസാവു ചെയ്ത ശ്രീകൃഷ്ണസ്തുതിയില്‍ ആ അനഘാനന്ദത്തിന്റെ നിറവുകാണാം. ഭേദചിന്തയാല്‍ മായയില്‍ മുഴുകിക്കണ്ട ദുര്‍വ്വാസാവല്ല, ഈ സന്ദര്‍ഭത്തില്‍. ശ്രീകൃഷ്ണഭഗവാനെ യമുനാതടത്തില്‍ വീണ്ടും കണ്ടപ്പോള്‍, ദുര്‍വ്വാസാവ്, ആ പരാല്‍പ്പരനെ അഞ്ജലീബദ്ധനായി നമസ്‌കരിച്ചു. നന്ദകുമാരന്‍ സാക്ഷാല്‍ ശ്രീകൃഷ്ണനാണെന്നുറച്ച് ആനന്ദം അനുഭവിച്ചു.

ദുര്‍വ്വാസാവിന്റെ നമസ്‌കാരം വിവേകമാര്‍ന്ന മനസ്സിനെ വ്യക്തമാക്കുന്ന വസ്തുവിവേകംതന്നെ.

‘ഹരേരംഘ്രി പദ്‌മേ മനശ്ചേന ലഗ്നം
തതഃ കിം തതഃകിം തതഃകിം തതഃകിം’

എന്ന ഭാവന നിറഞ്ഞതിന്റെ പ്രതികരണമാണത്! ‘തത് കൂരഷ്വ മദര്‍പ്പണം’ എന്ന ഹരിവാക്യം മനസ്സിലാക്കിയ ഭക്തന്റെ സമര്‍പ്പണമാണത്!

‘ബാലം നവീന ശതപത്ര വിശാലേ നേത്രം
ബിംബാധരം സഘനമേഘ രുചിം മനോജ്ഞം
മന്ദസ്മിതം മധുരസുന്ദരമന്ദയാനം
ശ്രീനന്ദനന്ദനമഹം മനസാ സ്മരാമി’-

ദുര്‍വ്വാസാവിന്റെ ഈ സ്തുതിയില്‍ ഭക്തി തുളുമ്പിയൊഴുകുകയാണ്. ഈ ബാലന്‍ നന്ദനന്ദനന്‍ മാത്രമാണ് ഈശ്വരനല്ല എന്നുഭാവിച്ച മുനി ‘ ശ്രീനന്ദനന്ദനമഹം മനസാസ്മരാമി’ എന്നു പറയുമാറ് മാറി. ഭക്തന് ഭഗവാനെ, അംഗപ്രത്യംഗവര്‍ണ്ണനയിലൂടെ, എത്ര സ്തുതിച്ചാലും മതിവരുകയില്ല. അതുപോലെതന്നെ, ഭഗവാന്റെ ഓരോ ചലനവും. ‘രൂപം മധുരം വചനം മധുരം’ എന്നു തുടങ്ങി, ‘മധുരാധിപതേരഖിലം മധുരം’ എന്നുവരെ സങ്കല്പിച്ചേ ഭക്തന്‍ തൃപ്തനാവൂ! ദുര്‍വ്വാസാവും ഭിന്നനല്ല.

ശ്രീഗര്‍ഗ്ഗാചാര്യര്‍, ജിജ്ഞാസുവിന്, ഒരസുലഭസന്ദര്‍ഭമാണ് ഈ കഥയിലൂടെ സജ്ജമാക്കിയിരിക്കുന്നത്. കേവലം സ്ഥൂലമായ വായനയിലായാലും ഗുണപാഠമുള്‍ക്കൊള്ളാന്‍ ഇത് സഹായിക്കുന്നു. മദമത്തരായവര്‍, തങ്ങളെക്കാള്‍ മികച്ച മറ്റാരുമുള്ളതായി കരുതുകയില്ല. പ്രമത്തരാകുന്ന ഇക്കൂട്ടര്‍ ഈശ്വരനേയും വകവയ്ക്കുകയില്ല. ‘ഞാനൊഴിഞ്ഞുണ്ടോ രാമനി ത്രിഭുവനത്തിങ്കല്‍’ എന്നു ചോദിച്ചു ‘കുന്തിച്ചു കുന്തിച്ചു’ നടക്കും. കാലംകൊണ്ടേ അവര്‍ പഠിക്കൂ. മദം ശമിക്കുമ്പോള്‍ മാത്രമേ തിരിച്ചറിവുണ്ടാകൂ. ശ്രീകൃഷ്ണമായയില്‍ പെട്ടുപോയ ദുര്‍വ്വാസാവിന് തത്ത്വമറിയാല്‍ വളരെ കഷ്ടപ്പെടേണ്ടിവന്നു. പാപിയേയും തങ്കലേക്കാകര്‍ഷിക്കുക എന്ന തത്ത്വപ്രപഞ്ചനമാണ് കൃഷ്ണലീലകളുടെ പൊരുള്‍! അഹമ്മാനിതയോടെ എത്തുന്നവരെ ‘അഖിലം ഞാനിതെന്നപടി’ തോന്നിച്ച് ആനന്ദമനുഭവിപ്പിക്കുകയാണ് അതിന്റെ രീതി. കൃഷ്ണമായയില്‍നിന്ന് ദുര്‍വ്വാസാവ് പഠിച്ചതും അതുതന്നെ. തുടര്‍ന്ന് തിരുനാമപ്പഴും, നാവിന്മേല്‍, പിരിയാതിരിക്കണമെന്ന ചിന്തയോടെ ‘കൃഷ്ണനാമജാലങ്ങളെ ജപിപ്പൂതും ചെയ്തു’ മാമുനി! അദ്ദേഹം ബദര്യാശ്രമത്തിലേക്കാണു പോയത്. തപസ്സിന്റേയും സന്ന്യാസത്തിന്റെയും ലക്ഷ്യസ്ഥാനമാണത്. ബ്രഹ്മതത്ത്വമറിഞ്ഞ വ്യക്തി ആനന്ദമയമായ മനസ്സില്‍ ഈശ്വരനെ പ്രതിഷ്ഠിച്ച് ആരാധന നടത്തിക്കൊണ്ടേയിരിക്കും. ഈശ്വരസ്തുതിയുടെ അനുസ്യൂതി കാണിക്കാനാണ് ബദര്യാശ്രമത്തിലേക്കുപോയി എന്നു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. ഭക്താഗ്രണിയായ ഉദ്ധവനും ശ്രീനാരദനും നരനാരയണന്മാരും സുദീര്‍ഘകാലം തപം ചെയ്ത പുണ്യഭൂമിയാണല്ലോ ബദരികാശ്രമം!
—————————————————————————————————————————-
ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താവിനെക്കുറിച്ച്:-

ചെങ്കല്‍ സുധാകരന്‍
1950 മാര്‍ച്ച് ഏഴാം തീയതി നെയ്യാറ്റിന്‍കര താലൂക്കിലെ ചെങ്കല്‍ ദേശത്ത് കുറ്ററക്കല്‍ വീട്ടില്‍ ജനനം. പരേതരായ ആര്‍.ഗോവിന്ദപ്പിള്ളയും വി.ഭാര്‍ഗവി അമ്മയും അച്ഛനമ്മമാര്‍. കേരള സര്‍വകലാശാലയില്‍ നിന്നും മലയാളസാഹിത്യത്തില്‍ എം.എ, എം.ഫില്‍, ബിഎഡ് ബിരുദങ്ങള്‍ നേടി. ചേര്‍ത്തല എന്‍.എന്‍.എസ് കോളേജിലും വിവിധ സര്‍ക്കാര്‍ കലാലയങ്ങളിലും ജോലി ചെയ്തു. 2005 മാര്‍ച്ചില്‍ തിരുവനന്തപുരം യൂണിവേഴ്‌സിറ്റി കോളേജില്‍ അധ്യാപകനായി വിരമിച്ചു. ഇപ്പോള്‍ ഏറ്റുമാനൂരപ്പന്‍ കോളേജിലെ മലയാളവിഭാഗത്തില്‍ ജോലിചെയ്യുന്നു. അഗ്രപൂജ എന്നപേരില്‍ ഒരു കാവ്യം പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. മലയാളത്തിലെ ആനുകാലികങ്ങളില്‍ കവിതകളും ലേഖനങ്ങളും പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു വരുന്നു.

തിരുവനന്തപുരം സര്‍ക്കാര്‍ കോളേജിലെ ചരിത്രവിഭാഗം അധ്യാപികയായിരുന്ന ഡോ.ആര്‍ .അയിഷ ,ഭാര്യ. മക്കള്‍ : മാധവന്‍ , ഗായത്രി.

വിലാസം: ഗായത്രി, ടി.സി. 6/199 – 7, സൗപര്‍ണ്ണികാ ഗാര്‍ഡന്‍സ്, നേതാജി റോഡ്,

വട്ടിയൂര്‍ക്കാവ്, തിരുവനന്തപുരം – 695 013, മൊബൈല്‍: 9447089049

പ്രസാധകക്കുറിപ്പ്:-
വ്യാസമഹാഭാരതവും മഹാഭാഗവതവും പോലെ അത്ര പ്രചാരമുള്ള ഒരു കൃതിയല്ല ഗര്‍ഗ്ഗഭാഗവതം. ഈ കൃതി ഗര്‍ഗ്ഗാചാര്യനാല്‍ വിരചിതമായി എന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. ഗര്‍ഗ്ഗഭാഗവതകഥകളും അവയ്ക്കുള്ള ശ്രീ.ചെങ്കല്‍ സുധാകരന്റെ നിരീക്ഷണവുമാണ് ഗര്‍ഗ്ഗഭാഗവതസുധ ഒന്നാംഭാഗം എ്ന്ന ഈ കൃതി. ഞങ്ങള്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന ശ്രീ.ചെങ്കല്‍ സുധാകരന്റെ ആദ്യ കൃതിയാണിത്. ഈ കൃതിയുടെ പാരായണത്താല്‍ ഓരോ ഭക്തന്റെയും മനസ്സ് ശ്രീകൃഷ്ണലീലകളിലൂടെ കടന്ന് അഷ്ടരാഗവിമുക്തനായി പരമാനന്ദമനുഭവിക്കട്ടെ എന്ന് ഞങ്ങള്‍ ആശിക്കുന്നു.

കൃഷ്ണഭക്തകേരളം ഈ കൃതിയേയും അതിന്റെ മൂല്യത്തെപ്രതി സ്വീകരിക്കുമെന്ന പ്രതീക്ഷയോടെ,

മാളുബന്‍ പബ്ലിക്കേഷന്‍സ്

ഗര്‍ഗ്ഗഭാഗവതസുധ -ഭാഗം 1 സമ്പൂര്‍ണ്ണ ഗ്രന്ഥത്തിന് എഴുതുക:-

MaluBen Publications
Arayoor P.O., (via) Amaravila
Thiruvananthapuram – 695 122
Mobile: 98469 98425
email: [email protected]