ശ്രീശങ്കരന് ലൗകീകദൃഷ്ടാന്തങ്ങളിലൂടെ…
വാതൈര്ഹതാ: പര്ണ്ണചയ ഇവ ദ്രുമാത്
സര്വവേദാന്ത സിദ്ധാന്ത സാരസംഗ്രഹം 139
വൃക്ഷത്തില് നിന്നും കാറ്റത്ത് പൊഴിയുന്ന ഇലകള് പോലെ ശക്തന്റെയും അശക്തന്റെയുമെല്ലാം ബലം ക്ഷമയാണ്. ഈ ക്ഷമാബലം ഉള്ളവനു മാത്രമേ ‘യോഗസിദ്ധി’യ്ക്ക് അര്ഹതയുള്ളൂ. ആത്മാനന്ദത്തില് ആറാടുന്നതും അവന് മാത്രമാണ്. ഈ സംസാര സാഗരത്തിലെ സുഖദു:ഖങ്ങളെ അഭിമുഖീകരിച്ച് അവയെ കീഴടക്കിയവനാണാ ക്ഷമാവാന്. ലൗകികങ്ങളായ സുഖദു:ഖങ്ങള്ക്ക് അടിമപ്പെട്ടവന് അത്യുന്നതമായ ആത്മസാമ്രാജ്യത്തില് സ്ഥാനമില്ല. അയാള് ക്ഷമാവിഹീനനാണ്. അതുകൊണ്ട് അയാള് അജ്ഞാനത്തിന്റെ ഗര്ത്തത്തിലേയ്ക്ക് നിലംപൊത്തുക തന്നെ ചെയ്യും. ഇപ്രകാരം നിലംപൊത്തുന്നവനെ ഒരാള്ക്ക് പിടിച്ചുനിര്ത്താന് പറ്റുകയില്ല. അത്യന്തം ദാരുണമായ ആവശ്യം സംഭവിയ്ക്കുന്ന ആ അധ:പതനത്തെയാണ് പ്രകൃതത്തിലുള്ള ലൗകിക ദൃഷ്ടാന്തത്തിലൂടെ ശ്രീശങ്കരന് വ്യക്തമാക്കുന്നത്.
ഏതെങ്കിലും ഒരു വസ്തു ഒരിടത്ത് ഉറച്ചുനില്ക്കുന്നു എന്നുള്ളത് ആ വസ്തുവിന് അതിന്റെ ആധാരവുമായിട്ടുള്ള ബന്ധത്തിന്റെ ദൃഢത അനുസരിച്ചാണ്. ഒരു യോഗിയുടെ മഹത്വം അയാളുടെ ക്ഷമാശക്തിയില് അധിഷ്ഠിതമാണ്. ഈ ക്ഷമാശക്തി നഷ്ടമായാല് യോഗി എന്ന നിലയിലുള്ള മഹത്ത്വത്തില് നിന്നും അയാള് വീണത് തന്നെ. അത്തരത്തിലുളള ഒരു യോഗിയുടെ നിരാലംബമായ പതനമാണ് ഈ ദൃഷ്ടാന്തത്തിലൂടെ ശ്രീ ശങ്കരന് നമ്മെ ബോധ്യപ്പെടുത്തി തരുന്നത്. വൃക്ഷങ്ങളില് ധാരാളം ഇലകള് കാണും. വൃക്ഷത്തിന്റെ ശാഖകളും ചില്ലകളുമായുമുള്ള ബന്ധമാണ് വൃക്ഷത്തില് ഇലകള് ഇരിയ്ക്കാന് കാരണം. എന്നാല് ഒരു കാലം കഴിയുമ്പോള് പഴയ ഇലകള് പഴുക്കുന്നു. ഈ അവസരത്തില് വൃക്ഷത്തിന്റെ ചില്ലകള് കാറ്റില് ഒന്ന് ഉലഞ്ഞു എന്നിരിയ്ക്കട്ടെ. ഞൊടിയിടയില് ഇലകള്ക്ക് വൃക്ഷത്തിന്റെ ചില്ലകളുമായി ഉണ്ടായിരുന്ന ബന്ധം ഇല്ലാതാകുന്നു. അതായത് ഇലകളുടെ ഞെട്ട് വൃക്ഷത്തില് നിന്നും അറ്റുപോകുന്നു. ഞെട്ട് അറ്റുപോയാല് പിന്നെ ആ ഇലയെ വൃക്ഷത്തില് തന്നെ താങ്ങി നിര്ത്താനായി ഒന്നും ഇല്ല. അത് താഴെ വീണു തന്നെ താങ്ങി നിര്ത്താനായി ഒന്നും ഇല്ല. അത് താഴെ വീണുതന്നെ ആകണം. ചില്ലകളിലുള്ള ഉറപ്പിന്റെ അടിസ്ഥാനബലത്തിലാണ് ഇലകള് വൃക്ഷത്തില് വര്ത്തിച്ചത്. ആ അടിസ്ഥാന ബലം നഷ്ടമായപ്പോള് അവ നിലംപൊത്തിയതുപോലെ ക്ഷമയുടെ ബലത്തില് നിലനിന്നിരുന്ന യോഗിയുടെ ‘യോഗി ധര്മ്മം’ ക്ഷമയുടെ ഇല്ലായ്മയില് അധ:പതിച്ചതു തന്നെ, എന്തു തന്നെ ചെയ്താലും അത് പിന്നെ നിലനില്ക്കുകയില്ല.
Discussion about this post